Omgaan met dat je doodgaat

"De schoonheid van het karakter straalt als iemand onvermoeibaar de ene tegenslag na de andere incasseert, niet omdat hij ze niet voelt, maar omdat het iemand is met een onverwoestbaar goed humeur."

Een mooie bewering, die waarschijnlijk van Aristoteles is. En ook wel op Bernd van toepassing zou je kunnen zeggen als je het dagboek van deze blog leest.

Maar ook wel een beetje te mooi gezegd. Niemand verwerkt echt alle tegenslagen met een opgewekt gemoed. Te veel tegenslag slaat je op den duur uit het veld, ook de grootste en sterkste optimist.

Het moeten doen met maar 12 levensjaren

Om je als jongen van 12 te moeten bezig houden met het afsluiten van je bewuste leven.. op zoiets is niemand voorbereid. Als je 12 bent begin je aan je leven. Alles staat in het teken van de voorbereiding: school bereid je voor op functioneren in de maatschappij, een beroep kunnen uitoefenen. Verliefdheden bereiden je voor op een relatie waaruit misschien wel weer nieuwe levens voortkomen.

Onze samenleving is ingericht met die verwachting. We kunnen heel moeilijk omgaan met de voorbereiding op sterven op de leeftijd van een opgroeiend kind.

We hebben als ouders geprobeerd om Bernd te volgen in zijn ontwikkeling hierin, en hem zo veel mogelijk proberen te helpen om de dingen zelfstandig te kunnen doen.

En dat is heel lastig als je een tumor hebt. Je kunt dan namelijk steeds minder zelf, je hebt bij steeds meer dingen hulp nodig. We hebben geprobeerd om Bernd ook hierin te helpen de dingen zelf te kunnen door hulpmiddelen te vinden waarmee hij toch weer kon doen wat hij wilde doen. Dat lukte niet altijd. Iedere keer was er weer een moment waarop functies ingeleverd moesten worden.

Dag Bernd

Bernd bleef toch haast onvermoeibaar zoeken naar oplossingen, en als je teveel hielp of hem teveel betuttelde, kreeg je de wind van voren. Zo lang hij ons dan de wind van voren gaf, gaf hij dus niet op. De wind van voren krijgen onder deze omstandigheid is dan ook iets wat je optilt: hij geeft niet op, en wij dus ook niet.

Bernd leek niet echt bang te zijn voor de dood, maar was wel vaak verdrietig en teleurgesteld over het verlies van wat hij allemaal had kunnen doen als hij een langer leven had kunnen hebben. Maar hij heeft uit dat korte leven alles gehaald wat er in zat.


En toen dat leven 'op' was, Bernd, ging je op pad, alleen, zonder ons. We wisten dat we dat niet konden tegenhouden. We zijn achtergebleven met de herinneringen, aan de heerlijke 12 jaar en 7 maanden, die we met je hebben meegemaakt.
En die koesteren we.

dec 2012