Kerstomaten

Vrijdag 9 december 2011.

Het was regenachtig, en we gingen met de auto naar school. Bovendien had Bernd zijn knie bezeerd nadat hij was gestruikeld. Het was de knie van zijn goede been, en dat was reden om voor het eerst maar eens de rolstoel mee te nemen naar school.

Aan de kant van de weg stond een bordje waarop stond welke richting het crematorium was. "Daar wil ik niet heen", zei Bernd. We waren ook op weg naar school, een hele andere kant op. Maar dat bedoelde hij natuurlijk niet. "Als je dat niet wilt, doen we dat ook niet," antwoordde ik. "Want wat heb je nou aan dat as, daar kun je niks mee," ging Bernd verder. "We hebben er wel eens over gedacht", bekende ik. "Omdat we dan jou mee kunnen nemen waar we maar heen gaan. Of in een mooie urn in de tuin zetten, zodat je bij ons bent."

"Op mijn graf moet een kerstomatenplant groeien," vond Bernd. Kerstomaten kan hij wel de hele dag eten.

We bedachten nog samen dat wie dan ook als eerste vertrekt, daar dan alvast de tafel moet gaan dekken voor de anderen. "Als er toch een god is, moet ik daar dan ook maar een bord voor neerzetten," zei Bernd. Het is wel een gastheer. "Dat lijkt me een goed idee," zei ik, "al heeft die god dan wel wat uit te leggen." De mij ooit zo vertrouwde protestantse godsdienst was me de afgelopen jaren steeds meer gaan bevreemden; zoveel rituelen en beweringen over iets waar we eigenlijk helemaal niets van weten, niets van horen, niets van zien.
En dan ineens toch zo maar even komen opdagen voor een hapje eten.
Maar Bernd leek het toch wel goed om de gastvrijheid hoog te houden.

We waren bij school aangekomen. "Zal ik mee gaan, of wil je zelf de school in rijden?" vroeg ik. Bernd wilde dat ik wel even mee ging. In school namen we de lift naar de eerste verdieping. Hij reed naar het lokaal en ik hield alleen af en toe de deur open.

Toen ik hem ophaalde stond hij al met zijn rolstoel beneden klaar. "Engels was makkelijk," zei hij. "We hebben niet eens huiswerk." Het leven gaat gewoon door, zoals elke dag.